Mijn naam is
Ik zeg “hun Els” omdat Els sinds het begin van de
zestiger jaren deel uitmaakte van een hechte groep die destijds lief en leed met
elkaar deelde en die elkaar sindsdien nooit meer hebben losgelaten. Sommigen
zijn zelfs vrienden voor het leven geworden maar voor de meesten was het vooral
die herinnering aan een geweldige schooltijd de reden om elke 3 tot 5 jaar weer bij
elkaar te komen. Nog vorig jaar waren we weer bij elkaar en was weer alsof de
tijd had stilgestaan.
Veelal nam Els het initiatief om weer bijeen te komen. Zij was
steeds de bindende factor, de schakel die de ketting bijeen hield. Die ketting
is nu voor de eerste keer verbroken, en kan daarom nooit meer zijn zoals die
was.
Triest dat juist haar dit lot moest treffen, maar ook triest
voor allen die achterblijven, want met het sterven van Els, sterft er ook een
beetje van onszelf. Zijn we niet meer “heel”. Wordt die herinnering aan die
schooltijd anders. Een reünie zonder haar zal nooit meer zijn zoals het was.
Ook denk ik nu weer terug aan die jaren na onze schooltijd,
toen zij en ik regelmatig elkaars gezelschap zochten om samen van de goede
dingen des levens te genieten.
Zo zie ik haar ook nu weer voor me, nog steeds die goedlachse,
altijd weer enthousiaste, Els. En zo zal ik haar ook blijven herinneren.
Het volgende gedicht wil ik u allen nog meegeven.
Je hoeft niet te huilen
want Els is er nog
zodra je aan haar denkt, dan is zij er.
Denk niet aan de droeve dagen
maar denk aan de dingen die jullie samen beleefden
de dingen waarom jullie lachten en huilden
Want Els is er nog
luister naar het geluid van je hart
kijk in gedachten naar haar beeld
en denk aan hoe je samen verder gaat
want zij is er nog en blijft bij ons,
in onze gedachten.
Indien u wilt reageren dan kunt u een e-mail sturen: << zie contact >>.