Mijn naam is Jan Heek , ik ben één van die oud-leerlingen van de Anne Frank mulo uit Den Haag die vandaag aanwezig zijn om afscheid te nemen van "hun Els".

Ik zeg “hun Els” omdat Els sinds het begin van de zestiger jaren deel uitmaakte van een hechte groep die destijds lief en leed met elkaar deelde en die elkaar sindsdien nooit meer hebben losgelaten. Sommigen zijn zelfs vrienden voor het leven geworden maar voor de meesten was het vooral die herinnering aan een geweldige schooltijd de reden om elke 3 tot 5 jaar weer bij elkaar te komen. Nog vorig jaar waren we weer bij elkaar en was weer alsof de tijd had stilgestaan.

Veelal nam Els het initiatief om weer bijeen te komen. Zij was steeds de bindende factor, de schakel die de ketting bijeen hield. Die ketting is nu voor de eerste keer verbroken, en kan daarom nooit meer zijn zoals die was.

Triest dat juist haar dit lot moest treffen, maar ook triest voor allen die achterblijven, want met het sterven van Els, sterft er ook een beetje van onszelf. Zijn we niet meer “heel”. Wordt die herinnering aan die schooltijd anders. Een reünie zonder haar zal nooit meer zijn zoals het was.

Ook denk ik nu weer terug aan die jaren na onze schooltijd, toen zij en ik regelmatig elkaars gezelschap zochten om samen van de goede dingen des levens te genieten. Een weekend naar Zeeland, Kerstdiner op de pier in Scheveningen.

Zo zie ik haar ook nu weer voor me, nog steeds die goedlachse, altijd weer enthousiaste, Els. En zo zal ik haar ook blijven herinneren.

Het volgende gedicht wil ik u allen nog meegeven.

Je hoeft niet te huilen
want Els is er nog
zodra je aan haar denkt, dan is zij er.

Denk niet aan de droeve dagen
maar denk aan de dingen die jullie samen beleefden
de dingen waarom jullie lachten en huilden

Want Els is er nog
luister naar het geluid van je hart
kijk in gedachten naar haar beeld
en denk aan hoe je samen verder gaat

want zij is er nog en blijft bij ons,
in onze gedachten.